De Nibbeltjes – More baby-talk
Vijf weken zijn de elf van Nibbel alweer… Allemaal zijn ze stevig en flink. Ze eten als bootwerkers, de vleesmix is in no time verorberd! Nibbel krijgt nooit de kans om een restje mee te snoepen, alles is in een oogwenk op. Gelukkig voor Nibbel, zit er soms wat vlees op iemand’s snuitje. Dat poetst mama zorgvuldig schoon. Nibbel zelf heeft ook nog steeds enorme honger; een elftal zogen kost de mama veel dus Nibbel eet veel porties per dag. Zelf vindt ze het nog niet genoeg, ze loopt vele keren per dag naar de deur van de bijkeuken, (waar ik de voer) en kijkt dan met een vragende blik achterom, zo van “zullen we nog een hapje van het een of ander halen?…”
Behalve dat de pups enorm groeien, zie je aan alles dat ze zich steeds verder ontwikkelen. Ze kijken niet meer zo ‘glazig’en dromerig uit hun oogjes, maar veel gerichter. De tandjes zijn doorgekomen en hun motoriek is ook verfijnd. Ze houden erg van gezelschap, wanneer ik tussen ze in ga zitten, komen ze van alle kanten aangelopen, klimmen op schoot en pakken zachtjes mijn handen en vingers. Heel gezellig! Ze zijn inmiddels ook niet meer alleen elkaar’s kussentje, om lekker tegen aan te liggen, of er boven op. Ze hebben elkaar nu echt ontdekt. Er wordt gespeeld en een beetje gestoeid, ze slepen met speelgoed en af en toe hoor je een klagelijk gegil. Dan bijt er eentje in een oor of staart van een ander…
Naast de knuffels en ander speelgoed, zijn inmiddels ook de eerste snacks geintroduceerd. Ze snuffelden eerst alleen aan een gedroogd konijnen oortje, maar inmiddels wordt eraan geknabbeld en rennen ze ermee rond. Waar Nibbel zich wonderbaarlijk goed kan beheersen als haar pups de vleesmix eten, is dat met de oortjes toch lastiger… Mama snoept graag een oortje (of twee of drie…) mee. Dat is de bonus als je moeder bent!
De rest van de roedel komt ook steeds meer in contact met de pups. De deur van de puppie kamer staat altijd open, en Nibbel vind het goed dat de andere honden haar kroost bewonderen. Maar ze houdt het wel goed in de gaten! Onze Baguette gaat dagelijks even bij de kleintjes kijken. Met haar bijna 14 jaar, hupt ze nog heel lichtvoeltig het rennetje in, om da alle pups even af te gaan. Snuffels en slobbers deelt ze uit en vaak steelt ze ook een knuffel mee wanneer ze het rennetje weer verlaat. Zelf heeft ze natuurlijk oook pups gehad en haar grote moederhart klopt nog steeds sneller voor babies. Bootsz laat de pups helemaal links liggen. Geen interesse; ’t zijn niet mijn babies en ik ben bovendien een pensionada, lijkt ze te denken. Sooph, net zelf uit de pups, vindt het elftal wel interessant. Maar ze is toch vooral heel erg druk met haar eigen kind, ons Dotje van nu 14 weken. En Dotje vindt de kleintjes even leuk als spannend. Ze staat graag voor het rennetje te kijken, maar erin gaan doet ze (nog) niet. En Keetje en haar dochter Tout kijken vooral of er misschien nog iets lekkers tussen de babies ligt. Keet is ook pensionada en Tout van 3 is nog altijd onze grootste baby (ook al zijn Charlie en Dotje jonger dan zij).
Het elftal vindt de aanloop interessant en gezellig, ze verdringeen zich rond de opening van het rennetje wanneer er bewonderaars langskomen, mensen of de roedel, alles is leuk.
’s Avonds gaan de pups weer in de werpkist terug. Onder groot protest. Ze zijn met z’n elven maar ze maken lawaai voor twintig! Ze gillen dan echt verontwaardigd en soms hoor je zelfs echt ‘wolven-gehuil’ “woewoewoe…!”Dan zitten ze ook echt als een huilende wolf; hoofd achterover, snuit de lucht in… Het zijn echte drama queens, ook al zijn het dan vooral reutjes (8 van de 11). Of misschien juist wel daardoor! Echte huilbabies zijn het dan, wanneer ze naar bed gaan. Die werpkist vinden ze gewoon niks meer, ze zijn nu erg gehecht aan hun rennetje waar ze de dag in doorbrengen. Maar de werpkist is lekker warm met de vloerverwarming aan, en nog steeds groot genoeg.
De kleintjes slapen ook overdag nog heel veel, tussen de speel- en eet-kwartiertjes door. En na bezoek zijn ze uitgeteld! Dat groeien en alle indrukken verwerken, kost natuurlijk ook enorm veel energie.
We zijn over de helft: we kunnen nog drie weken genieten van en met de Nibbeltjes en dat gaan we hier met z’n allen zeker doen!
De Nibbeltjes – Verhuizing
De wereld van Nibbel’s elftal is vergroot, grenzen zijn verlegd. Sinds dinsdag zijn de pups overdag niet meer in de werpkist. Ze hebben een ruimere residentie betrokken, met uitzicht!
In de werpkist is er voor de pups niet veel te zien. De randen zijn daarvoor te hoog. Ook is de ruimte beperkt en zeker met z’n elven EN een lieve mama die ook graag uren in de kist tussen haar pups ligt. Dus de tijd was er rijp voor:ze zijn verhuisd naar een rennetje voor de werpkist. De hekjes hebben openstaande deurtjes zodat Nibbel erin en eruit kan. Voor de pups zijn de drempels van de hekjes te hoog om eruit te komen.
De deur van de puppiekamer staat open, en de rest van de roedel heeft inmiddels ook bij de kleintjes van Nibbel gekeken. Gekeken, dat ze een blik naar binnen werpen vindt Nibbel geen probleem, maar ze gaat wel voor de opening van het rennetje staat wanneer een van onze meiden de kamer binnengaat. Niet dat onze lieve Nibbel iets zou doen, maar haar lichaamstaal is duidelijk: “Respect, dit is MIJN elftal!” Voorlopig houdt de rest van onze hondjes dus nog even afstand van de pups. De komende weken zal Nibbel’s beschermende gedrag vanzelf afnemen, dat is de natuurlijke ontwikkeling, en dan komt er vanzelf meer interactie met de tantes, overgrootmoeder en oudtantes van Nibbel’s kleintjes. Zo gaat dat altijd.
In eerste instantie vonden de kleintjes de verhuizing uit de werpkist in het rennetje helemaal niets! In het rennetje liggen vetbedjes net als in de vertrouwde werpkist, maar er ligt ook zeil en dat voelt heel anders aan je pootjes! Ze kruipen dichtbij elkaar, als een grote zwarte vlek op de grond, klagelijk piepend. Nibbel staat erbij en kijkt het aan. Ze wordt niet zenuwachtig van het geklaag van haar kinderen, ze weet dat er niets aan de hand is. Groter worden gaat met stapjes en grenzen verleggen is in eerste instantie nou eenmaal een beetje spannend. Maar de vrijheid ligt buiten je comfortzone en met haar sterke moeder instinct, voelt Nibbel dit kennelijk ook:)
De nieuwsgierigheid wint het (zoals bij elk nest) van de onwennigheid. Na een poosje verspreidt het elftal zich door de ruimte. Sommigen kruipen op hun grote vriend Olifant, anderen zoeken een lekker hoekje en ook het op zijn kant staande mandje wordt verkend. Dat is een beschut plekje waar het heerlijk op je rug liggen is, zo blijkt. Op hun rug liggen doen ze allemaal graag; meestal liggen er een boel roze buikjes omhoog als ik de kamer binnenkom.
Lieve Nibbel spendeert de eerste dag extra veel tijd tussen haar pups. Niet alleen om te zogen en te poetsen, ze ligt gewoon graag tussen haar kuikens en deelt dan links en rechts liefkozende slobbers uit. Ze lijkt te voelen dat haar kinderen haar door de verandering extra nodig hebben. De kleintjes beklimmen haar en liggen tegen haar aan; mama heeft een grote fan-club!
Net zoals bij elk ander nest, vinden de pups na twee dagen overdag in het rennetje te hebben doorgebracht, de werpkist niet meer goed genoeg. Er klinkt elke avond wanneer ik ze terug zet in hun vertrouwde ‘hol’ een enorm gekwetter, gegil en gejank. De Nibbeltjes zijn namelijk enorm vocaal! En ze zijn natuurlijk ook met een heleboel! Maar wanneer mama dan even bij ze in de kist springt en ze nog een slaapmutsje warme melk geeft, zijn de kleintjes te moe en te tevreden om nog te piepen. Dan liggen de babies lekker te snurken, veelal op hun ruggetjes; belly button up! Het leven is nu al een avontuur!
De Nibbeltjes – “Papa dag”
Gisteren heeft papa Charlie zijn elf kids voor de eerste keer besnuffeld! Dat vond hij geweldig!
Om te fokken heb je papa’s nodig, maar niet elke fokker heeft de papa zelf in huis. Wij wel en dat is een bewuste keuze. Want een reu is zo gezellig en trouw en altijd vlakbij je. En daar waar de meeste teefjes zelf ‘meedenken’, doet een reu gewoon wat je van hem vraagt. Geen ge-“ja maar het kan ook ZO!”.Wij houden van labradors, jong en oud, reu en teef. Ze hebben allemaal hun eigen energie en kwaliteiten en juist de diversiteit en ieders eigen-heid vinden we zo prachtig.
Als ik achter mijn laptop zit, ligt het hoofd van een reu op mijn voet. De meiden liggen in mijn buurt, op de bank of in de mand, de jongens liggen steevast vlak naast me. Dat is al 19 jaar zo; zo lang als er reuen in mijn leven zijn. Ollie, Tessel, Louis, Pernod en nu Charlie… Door de jaren heen waren het andere hoofden op mijn voet, maar altijd waren het de jongens. Stuk voor stuk trouwe makkers, grote gezellige goedzakken.
Natuurlijk vergt het hebben van reuen en teven in een huis wat van je als fokker. Vooral wanneer je, zoals wij, je honden gewoon gezellig in huis hebt, zonder hokken, zonder rennen. Want teefjes worden loops en dan is het oppassen geblazen. Gelukkig is dat maar een paar keer per jaar zo. Want dat zijn (voor de jongens in ons huis) niet de leukste dagen.
De hormonen gieren dan door de lucht, want wanneer er een dame loops is, volgt de rest vanzelf… Charlie is sinds oktober de enige man in huis en dus is hij deze dagen alleen. Samen in de woonkamer is even niet mogelijk. Alleen met Dotje kan hij spelen en knuffelen, bij alle andere dames krijgt hij nu te veel ‘gevoeletjes’… En niet hij, maar WIJ bepalen het fok-programma:)
Om zijn leven ook in tijden van loopsheid leuk te houden, gaat hij extra veel mee op pad. Zo kan hij zijn zinnen verzetten en zijn energie kwijt. En straks wordt alles weer gewoon gezellig, want loopsheid gaat gelukkig weer voorbij!
Gister hadden wij een verrassing voor Charlie: hij mocht op bezoek bij zijn kroost! Tot nu toe had hij ze alleen nog maar geroken. Hij staat steeds te dralen bij de deur van de puppiekamer en de was van de pups wordt door hem ook met grote aandacht en toewijding besnuffeld. Natuurlijk niet omdat het dit keer ZIJN pups zijn, maar gewoon omdat het anders ruikt. En anders is spannend!
Voorzichtig besnuffelde hij de kleine zwarte bolletjes… Zwieperdezwiep deed zijn staart! Hij snuffelde, deelde slobbers uit en liep van de ene naar de andere pup. Helemaal blij werd hij ervan! Het was geweldig om te zien hoe hij zorgvuldig en aandachtig met zijn lieve snoet voorzichtig de kleine zwarte schatjes langsging, terwijl hij zachte blije geluidjes uitbracht…
En over geluid gesproken… dit elftal is heel vocaal, of te wel, ze maken veel geluid! Wanneer ze honger hebben of moe zijn of te warm, ze blaffen kleine blafjes, soms bevelend, soms klagelijk, soms vrolijk… Het zal het franse bloed wel zijn, dat ze van papa Charlie hebben meegekregen…Temperament!
Het elftal liet de papa-liefde over zich heen komen, ze hadden duidelijk door dat deze grote beer niet mama was, en dus was hij niet zo interessant. Want voor pups van drie weken is mama de hele wereld. En mama is melk en bij laabjes gaat de liefde door de maag… Maar papa-dag houden we erin!
De Nibbeltjes – “Nibbel’s melk is goed voor elk!”
Het gaat goed met Nibbel en haar elftal! De kleintjes groeien voorspoedig, de oogjes zijn open en ze zetten voorzichtig hun eerste stapjes in de werpkist. Ze zijn vandaag 17 dagen oud en ik heb ze net hun allereerste flesje gegeven. Tot nu toe zijn ze alle 11 puur op Nibbel ’s melk gegroeid. Onvoorstelbaar, dat 11 pups in 2,5 weken ALLEMAAL 1 kg gegroeid zijn! Dat is dus 11 kilo in 17 dagen! Ze wogen rond de 400 gram bij de geboorte en ze zijn nu iets meer of minder dan 1,5 kilo…
Nibbel heeft 10 tepels, dus elke keer dat er gedronken wordt, moet er eentje (even) geduld moet hebben. Dat valt niet mee, het zijn natuurlijk wel echte laabjes! Zo mooi om te zien dat iedereen toch gelijkmatig groeit. Als ik erbij zit, wissel ik halverwege de melkgift even degene die buiten de boot valt met een broertje of zusje dat al wat melk gedronken heeft, maar Nibbel zoogt ook vaak zonder dat ik er boven op zit, en er blijft niemand achter in gewicht.
De pups zijn inmiddels ook zo ervaren dat ze weten dat de voorste twee tepels minder melk geven dan de overige. Logisch, de kleinste zijn het eerste leeg. En dus zien we gebeuren wat er bij bijna ieder nest gebeurt rond de 14e dag: niemand wil meer die voorste tepels… Ik probeer het wel elke keer, maar zodra ik een pup aan de voorste tepels wil leggen, laat die meteen los. Het pupje zegt nog net niet “He balen, deze wil ik niet!”, maar de non- verbale communicatie en body language is overduidelijk: die willen ze niet. Het hoofdje draait dan meteen naar links, naar de tepel ernaast. Maar die is dan al bezet. Klein als ze zijn, weten ze daar ook raad mee: met je hoofdje tegen je broertje of zusje aanduwen en strak langs de boezem van mama vooruit proberen te komen, om zo de andere pups van de tepels af te duwen… De broertjes en zusjes zijn natuurlijk helemaal niet van plan de door hen bemachtigde tepel los te laten! Gevolg is dat er NOG gulziger gezogen wordt en er kleine piepjes van vezrzet klinken… Eigenlijk zijn er dus telkens 3 pups niet helemaal tevreden als Nibbel ligt te zogen…
Het is een drukte van jewelste wanneer mama gaat liggen om haar kroost te voeden. De slapende kleintjes worden dan wakker en zijn meteen in rep en roer. Alarm!!! Melk-alarm!!! Wie het eerste bij de tepel is, begint meteen gulzig te sabbelen en de melkkliern te masseren (om de melkgift op gang te brengen). Met een beetje pech, word je bijna verpletterd door een broertje of zusje en verlies je je plekje aan de ‘bar’, maar er is geen tijd om bij de pakken neer te gaan zitten; snel op zoek naar een andere tepel! Het is echt een geweld, die elf op tepel-jacht… Survival of the fittest. En ze zijn alle elf the fittest!
Nibbel laat het allemaal gebeuren, ze geeft ergens nog een liefkozende slobber en gaat liggen snurken. Als de melkgift op gang is, stoppen de pups allemaal tegelijk met het masseren van de borst. Hun voorpootjes staan dan stil tegen de borst, de puntjes van hun staartjes gaan een beetje trillen en je kan ze horen slikken… Klok-klok-klok… Van het ene op het andere moment heerst er een serene stilte. Er wordt met enorme aandacht gedronken.
Zodra de melkgift voorbij is, begint de onrust opnieuw, alleen minder heftig. De voorste tepels zijn het eerste leeg, de achterstet, grootste borsten hebben het langste melk. Van voor naar achter zie je de pups weer in beweging komen. Want Nibbel heeft vrijwel altijd twee melkgiften vlak achter elkaar en dat weten haar pups ook. Dan begint het masseren van de melkklieren weer opnieuw, totdat de melk weer gaat stromen en ze weer met grote overgave gaan drinken.
Daarna begint Nibbel met haar poetswerk; iedere pup wordt zorgvuldig onder handen genomen. Op de een of andere manier weten de moeders altijd precies wie er nog gewassen moet worden en wie al ‘klaar’ is. Wat is de natuur toch een wonder…
De pups, met hun buikjes vol, zoeken dan een plekje om gelukzalig uit te buiken. Moe van alle inspanningen en voldaan, ligt het hele elftal dan weer te slapen.
Dit herhaalt zich keer op keer, en Nibbel bepaalt het ritme. Ik hoef haar niet te sturen, ik hoef haar niets te vertellen, ze weet zelf veel beter dan ik wat en wanneer ze weer in actie moet komen. En tussendoor komt Nibbel gezellig even buurten in de kamer bij de rest, of kuiert ze door de tuin met ons kleine Dotje van 11 weken, dochter van Sooph. Heel stiekem probeert Dotje ook nog wel eens een slokje melk te stelen van Nibbel, maar dat mag natuurlijk niet van ons! Van Nibbeltje wel, hoor, die kijkt alleen een beetje verbaast wanneer Dotje watertandend aan haar tepels snuffelt. Nibbel is niet zo moeilijk; elf of twaalf, wat maakt het uit, lijkt ze te denken.
En verder kijkt Nibbel me 100 keer per dag met haar lieve bruine ogen doordringend en vragend aan, hoopvol kwispelend, met haar snuit in de richting van de bijkeuken wijzend. Want ze heeft honger als een paard! Logisch, want een elftal in ruim 2 weken 11 kilo laten aankomen, kan alleen wanneer mama kan eten voor minstens TIEN!
(Van het flesje krijgen alle pups een beetje, als extraatje naast mama’s melk. Er is weinig zo gezellig en lief als samen met een moederhond in de werpkist de kleintjes voeden!)
Feest! Pups geboren
09/02/2023
Nibbel is bevallen! Woensdag avond werd ze onrustig, ’s nachts had ze voorweeen die rond 15 uur ’s middags overgingen in persweeen.
De eerste pup werd rond 15:30 geboren en de elfde (!) om 20:45… Het was een vlotte bevalling en toen de eerste pup geboren werd, was Nibbel meteen weer moeder. Dit is de tweede keer dat Nibbel moeder is geworden en dit nestje is om verschillende redenen heel bijzonder voor ons.
Om te beginnen, is hiermee de 7e generatie geboren van onze lijn. Haar moeder (Tommie), grootmoeder (Bootsz), overgrootmoeder (Bibi), betovergrootmoeder Rosie en haar bet-betovergrootmoeder Shona hebben allen nestjes gehad in de werpkist waarin Nibbel nu met haar 11 kleintjes ligt. En dan heb ik het over de moederlijn. Extra bijzonder is, dat ook de vaderlijn al generaties lang uit onze eigen roedel stamt; vader Charlie, (import uit Frankrijk), opa Louis (door ons zelf gefokt), en opa Pernod (import uit Frankrijk).
In het elftal van Nibbel zitten dus de bloedlijnen van bijna alle labradors uit onze eigen roedel door de jaren heen.
En dan nog iets: onze Charlie van net 2 jaar, is voor de eerste keer vader geworden!
Voor Nibbel zijn haar zonen en dochters sowieso speciaal, ongeacht hun bloedlijnen. Ze zoogt en poetst en ligt trots temidden van al haar zwarte pups in de werpkist. Ze is heel zorgzaam en gaat alleen de kist uit wanneer haar kleintjes tevreden liggen te slapen met hun buik vol melk, en voordat de kleintjes wakker worden, ligt ze alweer tussen ze in. Het fijne is dat ze, hoewel heel zorgzaam, niet over beschermend is; ze vindt het al sinds de eerste dag na de bevalling fijn om de rest van de roedel te zien. Sommige moeders hebben daar de eerste dagen-weken totaal geen behoefte aan, integendeel zelfs. Bibi begon al te blaffen wanneer een van de andere honden door de hal liep, ook al was de deur van de puppiekamer gesloten… Ze genoot van bezoek van menselijke bewonderaars, maar van de roedel moest ze dan niets hebben.
Nibbel geeft de anderen een slobber, kwispelstaartend gaat ze naar ze toe en de anderen snuffelen haar af, want natuurlijk ruikt ze anders en degenen die zelf moeder geweest zijn, herkennen de geur. Charlie, nog zo groen als gras, vindt het spannend, die nieuwe geur, maar wel heel interessant. Dat het zijn kinderen zijn achter die deur, weet hij natuurlijk niet. Ook onze Tout van ruim 3 jaar die nog nooit moeder geweest is, snuffelt en snuift aandachtig. Maar onze jongste telg, kleine Dotje van 9 weken, vindt het niet pluis en wil eerst niet langs de puppiekamer deur lopen.
Het is voor ons wel even schakelen; het nestje van Sophie en Pernod is nog geen twee weken geleden uitgevlogen en nu hebben we alweer pups… Onze meisjes worden altijd gelijktijdig/vlak na elkaar loops. Zo werken de hormonen. We hebben dus veel puppie geluk onder ons dak begin dit jaar!
Omdat we van het nestje van Sophie Dotje gehouden hebben, zien we wat we natuurlijk weten: dat pups een gigantische groei doormaken! Dotje woog 9 weken geleden 330 gram, nu is ze 8 kilo! De kleintjes van Nibbel zullen over 9 weken ook zo zwaar zijn! Ze passen nu nog in mijn hand, terwijl ik met ons dotje in mijn armen echt geen wandeling meer kan maken, zo zwaar is ze! De groeikracht is waanzinnig! En de snelheid waarin ze zich ontwikkelen ook;
De 5 dagen oude pups van Nibbel hebben hun oogjes nog dicht en hun oortjes ook; ze zijn nog blind en doof, zodat ze zonder afgeleid te worden door prikkels van buiten af, alleen maar kunnen tijgeren, ruiken en warmte voelen. Dat is het enige wat ze nu moeten kunnen, zo vinden ze de warme tepels van hun moeder en drinken ze zich letterlijk groot!
Want je ziet de pups in de eerste twee dagen nadat ze geboren zijn, voller en steviger worden. De rest komt straks, en straks is ook al heel snel!
We hebben al zoveel generaties gefokt, zoveel moeders en vaders en pups gehad, en toch blijft het elke keer weer een wonder! Hoe de dekking na 9 weken tot zoveel prachtige pups leidt, hoe de moeder op slag moeder is bij de geboorte van haar eerste pup, hoe perfect de kleintjes zijn, met hun mini oortjes en staartjes en schattige neusjes. en hoe ze in 9 dagen hun geboorte gewicht al verdubbeld zullen hebben, hoe ze met 14 dagen lopen en hun oogjes openen en dan het moment, een paar dagen daarna, dat ze opeens allemaal hun koppies naar me omdraaien als ik de puppie kamer in kom, omdat ze opeens kunnen horen!
Wij genieten en nemen de gebroken nachten helemaal voor lief! Ook dit nest wordt een feest- dat IS het al!
